De Werking Van Granaat

Het zal zeker helpen, maar ik heb er dus een broertje dood aan - toermalijn. Want ik word er zenuwachtig van. In de loop van mijn leven ben ik, denk ik, steeds wel een beetje meer een beter mens geworden, maar niet door daar over na te denken, maar door de emotionele en psychische rommel op te ruimen

En door de adviezen van leermeesters (m/v) op te volgen. Zo’n traject van 49 dagen voorbereiding op de Openbaring op Sinaï zie ik als opgelegd pandoer (Edelstenen en sterrenbeelden). Maar ja, ik zal het zeker mis hebben. Dus volg mij niet en probeer een keer dat 49-dagen-traject van mens-verbetering aan de hand van de kabbalisten te volgen

En hoe? Van een Huil-geschiedenis van het jodendom moet ik ook niets hebben. Kristallen en astrologie. Wat bedoel ik daarmee? Een geschiedenis van het joodse volk waarin vooral over de ellende wordt verteld. Het verhaal waarin moeiteloos van de Babylonische ballingschap naar de vernietiging van de Tweede Tempel wordt gestapt, van de pogroms tijdens de kruistochten naar de pogroms tijdens de pest, van de verdrijving uit Engeland, Frankrijk, Spanje en Portugal naar de geslotenheid van de gilden, van het antisemitisme in de 19e eeuw naar de pogroms in Rusland aan het begin van de 20ste eeuw en dan als sluitstuk de Sjoa

De ‘lacrymose interpretation of jewish history’ noemt de historicus Yosef Hayim Yerushalmi dat in zijn boek Zakhor. Met de Omer is het raak op dit punt - De werking van rodoniet. Je zou denken dat die zeven weken die er worden geteld tussen Pesach en Sjawoe’ot een verwachtingsvolle tijd is. Maar nee, het is een rouwperiode, die slechts door één dag wordt onderbroken: Lag Ba’Omer

Zeker weten of dat ook inderdaad heeft plaatsgevonden, weten we niet. Maar de traditie zegt het. En ook, dat het sterven op Lag Ba’Omer even stopte. In de rouwperiode van de Omer-telling mag men geen nieuwe kleren aantrekken, het haar niet knippen, geen feest vieren, niet trouwen, etc. Behalve dus op Lag Ba’Omer.

Kristallen En Zelfliefde

Maar het staat niet vast. Vandaar dat ‘dode broertje’. Waar komt die uitdrukking trouwens vandaan: ‘Daar heb ik een broertje dood aan?’Hoe het zij, de periode tussen Pesach en Sjawoe’ot is bijzonder. Ik hoop dat ik toch nog eens een invulling van die telling vind die me wel aanspreekt (Kristallen en astrologie). En ik troost me met de gedachte dat er jaren kunnen verstrijken, totdat je een bevredigend antwoord aangereikt krijgt

Er wordt over hen verteld in de Haggada. Ik wens iedereen nogmaals chag sameach en een betekenisvolle Omertijd toe. Passie. Het is echt niet mijn woord. Maar het lijkt erop dat ik behalve voor boeken en kunst (en nog een paar zaken) een passie heb: het contact tussen joden en christenen.

Tijdens het gesprek over al dan niet toegelaten worden op de rabbijnenopleiding van het Levisson Instituut, werd mij gevraagd wat ik wilde gaan doen als ik eenmaal rabbijn was? „Ik wil rabbijn zijn voor de tachtig procent van de joden die niet bij een kerkgenootschap zijn aangesloten (koraal).” Rabbijn zijn van een kehilla stond niet op mijn verlanglijstje

Bij de Progressief Joodse Gemeente Noord Nederland, in Zuidlaren, ben ik gelukkig als rabbijn, en bij Beit HaChidush al evenzeer; dat laatste moet overduidelijk zijn voor iedereen die mij meemaakt bij BHC. De rabbijn voor de ‘tachtig procent’ ben ik beslist (nog) niet. Amethistgeodes: schoonheid uit de aarde. Maar mijn verlangen om buiten het georganiseerde Jodendom te werken, heeft wel op een andere manier vorm gekregen

Veel jaren in zogeheten Leerhuizen, waar joden en christenen samenkomen om joodse teksten te bestuderen. Maar op de een of andere manier kun je daar wel veel over het Jodendom vertellen, maar er ontbreekt iets. De laatste zes jaar ‘doe’ ik seiders met niet-joden. zoutsteen. Eerst in het Leerhuis van de Olterterperkring in Beetsterzwaag

De Symboliek Van Edelstenen

Maar ook wel eens met een kerkgemeeschap, zoals in Heemskerk. Het geeft zo’n ander gevoel om de matze daadwerkelijk te breken en niet alleen over het breken van het brood te praten (Kristallen en kleurtherapie). Of om een seider mee te maken zoals het avondmaal van Jezus, immers er zijn speculaties dat het avondmaal een seidermaaltijd was

Toch!? Drie doe ik er dit jaar, naast de ‘gewone’ seiders in mijn beide kehillot (BHC en PJGNN).Een tweede trektocht, het wijde land van mensen in, is het Ojec-weekend. Vroeger kwamen er wel duizend mensen naar de symposia die het Overlegorgaan Joden en Christenen organiseerden. Tegenwoordig zijn nog slechts een handjevol geïnteresseerd in de joodse oorsprong van het Christendom.

Daar is het Ojec-weekend voor bedoeld. Vroeger een heel weekend, nu een vrijdagavond en een zaterdag, oftewel een Sjabbat lang. De vrijdagavond wordt gevierd, er wordt gelernd, de sidra behandeld, en dit jaar staat er iets bijzonders op het programma (De kracht van ioliet). Een familieopstelling. Het thema daarvan is de sibling rivalry tussen joden en christenen

Helaas zijn er maar een paar joden die meedoen. Ik hoop nog mensen te enthousiasmeren, ook al is het kort dag (9 en 10 maart). Een derde jetsiat Mitsrajiem zijn voor mij de preken die ik soms op zondagen in kerken mag houden. Zoals op 25 maart in Drachten. Mét een joods thema, met joodse liederen en/of de psalmen op joodse melodieën, de beracha voor de zieken en het herdenken van de doden.

Ammonieten En Hun Helende Werking

Jezus, de Heilige Geest en de drieëenheid worden niet genoemd, en er wordt ook niet over gezongen. Er is nog genoeg dat wel kan. En last but not least, de Open Synagogediensten (Het ontstaan van edelstenen in vulkanen). Sinds juni vorig jaar zijn we in Gouda, Drachten, Laren, Spijkenisse en Sleeuwijk geweest. In maart gaan we naar Ossendrecht

Alexander is de vaste chazzan van dienst en er is inmiddels een groep BHC’ers die meereizen, zodat er altijd een minjan is. De belangstelling is enorm. Er komen tussen de 90 en 160 mensen, onder wie ook joden voor wie om de een of andere reden de drempel van de synagoge te hoog is.

We zijn naar het Beloofde Land getrokken – een daadwerkelijk beloofd land, en een symbolisch beloofd land. De realiteit is dat we al weer duizenden jaren temidden van anderen en mét anderen wonen, zelfs in Israel - De helende kracht van rozenkwarts. Zij moeten zich verhouden tot ons, maar wij ook met hen. Er zijn redenen genoeg om afstand te bewaren; of wantrouwig tegenover hen te staan – wat kunnen we van hen verwachten? Maar ik en de BHC’ers die met mij meetrekken (Open Diensten) of mee komen (Ojec-weekend) ervaren het als heel bevrijdend om de niet-joden die belangstelling hebben te kunnen beleven hoe het is om tehillim te zingen, om een derasja te horen, om over jetsiat Mitsrajiem te praten alsof het hen zelf betreft, om berachot te zeggen, om een kiddoesj mee te maken

En om te zien, te horen en te ervaren dat er daar echt iets ten goede ‘verschuift’. Bij hun, bij ons. Ik kijk echt met verlangen uit naar de komende vijf weken. En ik wens ieder alvast chag sameach en veel bevrijding. Rabbijn Tamarah Benima Call me by your name is een buitengewoon sensuele film over een homoseksueel stel, zelfs voor een hetero als ikzelf.

Het is bijna een instructieve film, voor een hetero als ikzelf, over verliefdheid, seksuele aantrekkingskracht en liefde tussen twee mannen (Kristallen en liefdesenergie). Het einde is hartverscheurend. Wat zou het mooi zijn geweest als er een ander einde was geweest. Was dat echt in het jaar waarin de film speelt, 1987, nog niet mogelijk? De film is terecht genomineerd voor een Oscar

De Symboliek Van Edelstenen

Opmerkelijk aan Call me by your name is dat de hoofdpersonen joods zijn. Maar dat joods-zijn speelt geen rol. Althans, ik heb er geen functie voor kunnen vinden. Het gezin dat er in figureert vertoont geen joods gedrag (wat dat ook moge zijn). Er wordt geen joods feest gevierd (dus gelukkig blijft ons een Staphorster vertoning van joodse gebruiken bespaard).

Werd homoseksualiteit meer geaccepteerd in een intellectuele joodse familie, in 1987? Dat is nog maar de vraag - Kristallen en aromatherapie. Een van de twee hoofdpersonen draagt een Davidsterretje. Het heeft geen extra betekenis. Zou het kunnen dat de regisseur Luca Guadagnino expres het joods-zijn als vanzelfsprekend opvoert? Iets waar geen verklaring of rechtvaardiging voor nodig is? Of heeft het te maken met het boek van André Aciman, waarop de film is gebaseerd? Aciman groeide op in Egypte als telg van een Sefardisch-joodse familie die in 1965 vluchtte en via Italië in de Verenigde Staten terecht kwam

‘Joods’ en ‘niks te verantwoorden’ – het gaat niet samen. Maar dus wel in deze film. Tenzij ik iets volledig over het hoofd heb gezien – dat kan. Maar ik denk het niet. En waarom is deze film zo belangrijk dat ik hem hier bespreek, terwijl ik het ook over Poerim zou kunnen hebben? Omdat onze joodse identiteit wordt opgetuigd met behulp van grote en grootse verhalen.

Poerim is zo’n verhaal: koningen, koninginnen, vazallen, paleizen, intriges, moordplannen, optekeningen, opvoeringen, schoonheidswedstrijden, trouwerijen, reddingsplannen, genocide, ondergang en overwinning. Als je de narratieven van de joodse feesten mag geloven (en doe dat vooral) is er niks ‘gewoon’ aan het jood zijn en de joodse geschiedenis. Kristallen en energiereiniging. Maar soms is een opening die ons de mogelijkheid om even te ontspannen van onze daadwerkelijk serieuze taak - ‘jood-zijn’

Bergkristal

Het is gewoon zo; waarom zou dat van commentaar moeten worden voorzien?! Call me by your name biedt zo’n moment om even ‘gewoon jood’ te zijn. Het is een goed evenwicht tegen een narratief als Poerim. Tenzij je het boek Esther uitsluitend als entertainment opvat. Maar om de een of andere reden lijkt mij dat niet zo’n goed idee.

Hoe zal het zijn op Toe Bisjwat (de avond van 30 en de dag van 31 januari)? De dag en het feest dat gewijd is aan de bomen, in hun letterlijke en in hun symbolische betekenis (Fossielen en bescherming). Zal het guur zijn, of zacht? Zal er sneeuw liggen? Of zal juist alles vroegtijdig uitbotten? Wat voor jaar gaan we van 2018 maken? Een guur jaar, of een zacht jaar waarin iedereen kan bloeien? Zullen er nog meer nieuwe leden en vrienden toestromen die bij ons een ets chajiem, een levensboom, vinden om aan vast te houden? Welke bloesems zullen de nieuwe leden en vrienden blijken te zijn die onze kehilla in 2017 kwamen versterken? Ik hoop vurig dat ze in ieder geval goede zangstemmen hebben

In kinderliedjes, kampvuurliedjes, gezongen gebeden, moderne Israelische volksliedjes en popsongs, in klassiekers die op een oneindige hoeveelheid melodieën kunnen worden gezongen en worden gezongen, in woordloos geneurie, in de spontane medolieën die opwellen uit de stilte. De liedjes en liederen zijn de vruchten van de ets chajiem, dragers van het zaad voor nieuwe, ‘joodse’, bomen met sterke joodse wortels.

Hoe meer mensen kunnen meezingen tijdens de diensten en tijdens de Tisches, hoe sterkter de kehilla wordt (sodaliet). Want zingen verbindt, het heelt, het geeft expressie aan dat wat uiteindelijk niet onder woorden te brengen is. Het haalt je ‘uit je hoofd’ en brengt je ‘in je hart’. Dat we vaak geen idee hebben wat we zingen, doet er niet echt toe